Baanzekerheid is tegenwoordig ver te zoeken. Steeds meer mensen worden opgezadeld met een nulurencontract of constructie van schijnzelfstandigheid, en de woorden ‘versoepeling van het ontslagrecht’ doet menig ‘ondernemingsgezind’ hart sneller kloppen. Tel daar de coronacrisis nog eens bovenop en de ontslagen die daar nog bij komen kijken, en dat geeft op het eerste gezicht genoeg redenen om in zak en as te gaan zitten. Maar gelukkig is er een sector waar ontslag vrijwel onmogelijk is: de Britse politiek.  

‘Echt waar? Hoe erg kan de Britse politiek nou zijn?’, hoor ik u denken. ‘In Nederland werd minister Grapperhaus toch ook niet ontslagen toen hij de coronaregels overtrad?’ Het grote verschil tussen Nederland en het VK is dat er in ons kikkerlandje veel vaker consequenties verbonden zijn aan politiek falen dan in het VK. Vrijwel geen enkel kabinet sinds het Kabinet Kok I heeft de rit uit kunnen zitten vanwege het feit dat het een na het andere kabinet zich door een schandaal zich genoodzaakt zag om af te treden.  

Het ontslag van het kabinet Rutte III was dan ook een klein nieuwsitem in het VK. De Toeslagenaffaire interesseert de Britten helemaal niets, maar het feit dat een regering verantwoordelijkheid neemt voor een fout, dàt vinden Britten een interessante nieuwigheid want dat doen hun eigen bewindslieden niet. Boris Johnson buiten beschouwing latend zijn er nog meer dan genoeg schandalen die veroorzaakt zijn door zijn ministers die, als ze Nederlandse ministers waren geweest, eigenhandig een paar dozijn Nederlandse kabinetten hadden kunnen laten vallen. 

Dominic Raab – Minister van Buitenlandse Zaken 

Om te beginnen is er Dominic Raab die Brexitminister werd door het stokje over te nemen van David Davis wiens onkundigheid hem een status van cultheld bezorgde. Helaas was Raab zelf niet veel beter dan zijn voorganger; zijn flagrante gebrek aan kennis leverde hem in EU-kringen de bijnaam ‘The Turnip’ (De Koolraap) op, een onsubtiele verwijzing naar zowel zijn achternaam alsmede zijn herseninhoud. Zo liet hij zich ontvallen dat hij voordat hij zijn rol als minister op zich nam, hij geen idee had van het belang van de haven van Dover voor de Britse handel – iets dat de gemiddelde tiener nog wel weet. Daarnaast was zijn kennis over Noord-Ierland buitengewoon slecht (niet onbelangrijk voor een Brexitminister). Ondanks dat hij een modderfiguur sloeg als Brexitminister maakte Boris Johnson hem minister van Buitenlandse Zaken. Verder is hij een koning in het maken van onhandige uitspraken; zo schuift hij de schuld van het huizentekort in het VK in de schoenen van ‘immigranten’ (de huizenbouw in het VK lag de afgelopen jaren op het laagste niveau in 100 jaar). 

Robert Jenrick – Minister van Volkshuisvesting 

Over het huizentekort gesproken, de minister van Volkshuisvesting heeft zo zijn eigen schandalen. Het meest in het oogspringend is het feit dat hij een grootschalig bouwproject ter waarde van een miljard pond onwettig goedkeurde. Saillaint detail is dat hij dit deed als vriendendienst voor Richard Desmond, een miljardair die tevens veel geld doneert aan de Conservatieve Partij. Behalve dat Desmond zijn bouwproject door zag gaan zorgde Jenrick er tevens voor dat hij £150 miljoen bespaarde op belastingen, wat Desmond op zijn beurt beloonde door nog een groot geldbedrag aan de Conservatieven over te maken. En dit is niet het enige schandaal waar Jenrick direct verantwoordelijk voor is; het woord ‘ontslag’ is echter nooit gevallen en zodoende is hij nog steeds in functie.  

Priti Patel – Minister van Binnenlandse Zaken 

Met een vriendin als Priti Patel heb je geen vijanden meer nodig. Recentelijk onderzoek wees uit dat zij de ‘Ministerial Code’ had overtreden door ambtenaren op haar ministerie systematisch te pesten en het leven zuur te maken. Normaal gesproken leidt het overtreden van deze regels tot ontslag op staande voet, maar Boris Johnson weigerde haar te ontslaan.  

Tijdens haar eerste baan als minister werd ze door Theresa May de laan uitgestuurd nadat was gebleken dat ze in het geheim onderhandelingen had gevoerd met de Israelische regering – zelfs haar eigen premier wist er niets van. Maar het maakte voor Boris Johnson niets uit, hij maakt van haar de minister voor Binnenlandse Zaken. Dit jaar verloor de politie, die onder haar verantwoordelijkheid valt, 150.000 dossiers. Vanzelfsprekend is zij hier ook niet voor op de vingers getikt. 

Gavin Williamson – Minister van Onderwijs 

Williamson bouwde als minister van Defensie in het kabinet van Theresa May een snel een reputatie op als een incompetente bestuurder. Zo dacht hij het gebrek aan materieel bij het leger op te kunnen lossen door trekkers te kopen en daar ‘superdure geweren’ aan te bevestigen. Het klinkt meer ‘Farmers Defence Force’ dan ‘Defensie’. Binnen de krijgsmacht zelf leverde het hem de bijnaam ‘soldaat Pike’ op, naar het onbenullige personage uit Dad’s Army. Zijn gebrek aan tact werd pijnlijk duidelijk toen hij zei dat Rusland ‘weg moet gaan en zijn kop moet houden’ nadat de Russen werden verdacht van het vergiftigen van vader en dochter Skhripal. Zijn flaters kostten hem uiteindelijk zijn baan toen hij gevoelige informatie lekte naar de pers over een vergadering van de Nationale Veiligheidsraad en zodoende ook onbedoeld handelsgesprekken met China saboteerde. 

Ondanks zijn reputatie maakte Boris Johnson hem minister van Onderwijs, en ook dat gaat niet zo best. Hij maakte bijvoorbeeld een gigantische bende van het beleid voor eindexamencijfers, gaf een contract voor schoollunches aan een bedrijf dat bijna al het geld in eigen zak steekt en uit een recente peiling blijkt dat 94% van ’s lands docenten een hekel aan hem heeft. 

Boeken over de incompetentie en corruptie van Britse ministers zouden een complete bibliotheek kunnen vullen. Het erge is niet eens dat zij al deze misstanden hebben begaan. Het erge is dat de consequenties voor hun wanbeleid vrijwel altijd uitblijven.