De volgelingen van Jeremy Corbyn zullen de kop van dit artikel waarschijnlijk niet waarderen, omdat de vergelijking tussen de MP van Islington North en de voormalige Conservatieve premier voor hen gelijk staat aan het vereenzelvigen van Jezus en de duivel. Eveneens zullen veel Conservatieven het zien van overeenkomsten tussen Corbyn en de Iron Lady zien als… tja… het vereenzelvigen van Jezus en de duivel.

Voordat leden aan beide kanten van het politieke spectrum hun messen gaan slijpen: ik heb hier zo mijn redenen voor. Nee, Corbyn ontnam de macht niet van de vakbonden, hij stortte het land niet in een oorlog en ook zorgde hij niet voor de neergang van de mijnbouw en de verwerkende industrie. De overeenkomst ligt ergens anders.

Zoals ik in een eerder artikel al geschreven heb is het moeilijk voor niet-Britten te begrijpen hoezeer Thatcher de Britse samenleving verdeeld heeft. Sommigen vereren haar als de ‘beste premier die het land ooit heeft gehad’, terwijl anderen met een blij gezicht ‘Ding Dong! The Witch is Dead’ (Ding Dong, de heks is dood) zongen toen ze overleed. Decennia na het eind van haar premierschap is Thatcher nog steeds het onderwerp van vele ruzies, en dat zorgt ervoor dat het Britse oordeel over haar zielenheil nog steeds niet geveld is; sommigen zien graag dat zij de eeuwigheid in een mild klimaat doorbrengt, terwijl anderen haar ziel een omgeving toewensen van vuur en hete kolen. Hoewel de naam ‘Lady Marmalade’ op Thatcher nimmer van toepassing kan zijn, zou de naam ‘Lady Marmite wel heel erg terecht zijn: Marmite is een broodbeleg gemaakt van biergist, en heeft als slogan ‘je houdt ervan, of je haat het’. Er is geen middenweg.

Als er iemand naar voren is getreden om de titel ‘Lord Marmite’ te verdienen, dan is het Jeremy Corbyn wel. Een significant verschil is wel dat de haat voor Corbyn de politieke grenzen overschrijdt. Het is geen enkele verrassing dat politiek rechts in het VK een gigantische hekel heeft aan deze socialist en zij doen er dan ook alles aan om een zo negatief mogelijk plaatje van de voormalige Labourleider te schilderen. Zo wijdde de Sunday Express bijvoorbeeld een volledige voorpagina aan het feit dat Corbyn een auto heeft die (och jeetje) op diesel rijdt. Echter, binnen de Labourregionen zorgt hij ook voor verdeeldheid.

Zijn ideologie voor een eerlijkere samenleving en zijn plan om geprivatiseerde diensten weer terug in staatseigendom te brengen hebben hem gigantisch populair gemaakt bij een groot deel van de linkse Britten. Echter, veel progressieve Britten zagen het niet in hem zitten – niet alleen waren zij van mening dat zijn plannen voor de samenleving en de economie veel mensen afschrikken, maar ook waren zij niet blij met Corbyn’s constant veranderende mening over Brexit (die zowel voorstanders als tegenstanders van Brexit wegjoeg). Uiteindelijk verklaarde Corbyn in november 2019 dat Labour ‘politiek neutraal’ was met betrekking tot Brexit, en maakte Labour zodoende net zo aantrekkelijk als een blindedarmontsteking voor veel stemmers, zeker gezien Brexit het belangrijkste onderwerp was tijdens de verkiezingen van 2019. De Conservatieven aan de andere kant bleven hun ‘Brexit betekent Brexit’-mantra herhalen. Dit zinnetje betekende natuurlijk helemaal niets, maar in elk geval waren ze consequent.

Een maand later lijdde Labour de ergste verkiezingsnederlaag sinds 1935. Voeg daar nog de constante ruzies over antisemitisme binnen de partij aan toe, en voila, de positie van Corbyn was per direct onhoudbaar geworden. Maar meer dan een jaar later zijn de wonden binnen de partij allesbehalve genezen. Noem alleen al de naam ‘Corbyn’ op Twitter en binnen de korste keren raak je verzeild in verhitte discussies tussen mensen die blij zijn dat hij weg is en mensen die hem zien als een Messias; de enig mogelijke leider voor Labour (waarschijnlijk willen ze daarmee ook dat Corbyn een derde nederlaag op rij voor Labour behaalt). Hoe het ook zij, deze discussies zijn niet bestemd voor mensen met een fragiele geestelijke gezondheid.

Er is nu zelfs een splinterpartij gevormd door ontevreden voormalige Labourleden: de Northern Independence Party (NIP) (door tegenstanders worden de volgelingen van deze partij al ‘nipples’ (tepels) genoemd). De NIP zal op links ongetwijfeld eenzelfde rol vervullen zoals UKIP dat jarenlang op rechts deed – wellicht winnen ze een zeteltje in het Lagerhuis, maar hun rol zal voornamelijk bestaan uit het wegsnoepen van stemmen bij Labour, wat alleen in het voordeel van de Conservatieven zal werken.

De nieuwe Labourleider Keir Starmer heeft voorlopig gefaald om het partijschip in rustiger vaarwater te loodsen en daardoor lijkt de toekomst er op de korte termijn niet goed uit te zien voor links in het VK. Aan de andere kant, de toekomst is nu beter dan ooit voor mensen die houden van nutteloze maar explosieve discussies.